Ο κισσός είναι ένα περίεργο φυτό

Θυμάμαι πολλούς, όταν ζούσα στην πόλη, που τον λάτρευαν. Μπορούσαν να καλύψουν αντιαισθητικές επιφάνειες μ’ αυτόν εύκολα μιας και αναρριχάται πολύ γρήγορα. Όταν ήρθα στην επαρχία γνώρισα ανθρώπους, που ασχολούνταν με την γεωργία,

οι οποίοι τον μισούσαν. “Αν τον αφήσεις, είναι ικανός να καταλάβει ολόκληρο κτήμα” μου είχε πει κάποτε ένας που μάχονταν κάθε τόσο με τον κισσό. Αυτήν την εποχή ανθίζει και για εμάς τους μελισσοκόμους είναι σημαντικό φυτό.

Ο κισσός είναι αειθαλής θάμνος που αναρριχάται ή έρπεται.

Ο αναρριχώμενος κισσός δημιουργεί μικρές εναέριες ρίζες, που συντελούν στη συγκράτηση του φυτού κατά την αναρρίχηση σε διάφορα υποστηρίγματα. Η περιοχή του Ξηροβουνίου στην Πίνδο είναι γεμάτη με κισσούς και έτσι τον Σεπτέμβρη που ανθίζει οι μέλισσες σπεύδουν να το εκμεταλλευτούν. Είναι μια καλή διέγερση για την βασίλισσα πριν την ανθοφορία της ερείκης.

Τα άνθη του, δίνουν γύρη χρώματος κίτρινου, μέτριας αξίας και μέλι λευκό αρωματικό που κρυσταλλώνει γρήγορα. Η ποιότητα της γύρης δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτή της ερείκης δίνει όμως εξαιρετικά καλές ποσότητες. Οι βροχές της προηγούμενης εβδομάδας είναι πολύ σημαντικές για τις ποσότητες τους νέκταρος που παράγει το φυτό. Η υψηλή σχετική υγρασία δίνει τη δυνατότητα στις μέλισσες να το παίρνουν εύκολα. Τυχόν ξηρασία μπορεί να κάνει το νέκταρ να κρυσταλλώσει.

Ο κισσός προσελκύει και πολλά άλλα έντομα. Είναι χαρακτηριστικό το βουητό τους καθώς πλησιάζεις.

Η ανθοφορία του είναι αρκετά σταθερή και ενδείκνυται για ανανέωση του πληθυσμού, ξεχειμώνιασμα αλλά και μεταφορά σε άλλη ανθοφορία.

Ο κισσός ήταν γνωστός στην Ελλάδα από την εποχή του Ομήρου και ονομαζόταν «Διονύσιον», επειδή ήταν αφιερωμένος στο θεό Διόνυσο. Οι αρχαίοι Έλληνες στεφάνωναν με κισσό τα αγάλματα του Διονύσου, τους ποιητές και τους πότες, επειδή τον θεωρούσαν σύμβολο της αθανασίας και αντίδοτο για τον πονοκέφαλο από τη μέθη. Σε ορισμένες τελετές έδιναν στο Διόνυσο και το επώνυμο «Κισσός», επειδή όταν ήταν μωρό του φορούσαν ένα στεφάνι από κισσό.

ΠΗΓΗ